Ναι δικέ μου φεύγουμε για Nικαριά.
Μονόχειρες,βουτηγμένοι σε πηχτά κιτρινωπά υγρά, με πληθος αρρωστιων να εκολάπτονται ίσως στα σπλάχνα μας και υπό τον φόβο των μελλοντικών ανικανοτήτων, βρίσκουμε κουράγιο,αφήνουμε τον έρωτα που συχνάζει στην βρασίδα και σηκώνουμε τις άγκυρες.Το πειρατικό αίμα κάποιου μακρινόύ προγονου Couvd απ' το εξωτικό Μαρόκο,που χτυπημένο από εχθρικά πυρά πετάξανε σ αυτόν τον ύστατο τόπο, δεν έχει γίνει ακόμη σβώλάκια ενδοφλέβια.Εκμεταλλευόμενοι λοιπόν κάθε είδους ρευστότητα κινούμε ινα κυλιστούμε εκειδά,εεε ελόλαθήκαμε καλά καλά ...
Mάσσσσσσαλλά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου