Στη Σιβηρια μου,κατω απ'τα σεντονια κανει παντα κρυο.Πολυ κρυο για να γεννηθουν τα ονειρα

1950

εσκυβε πανω απ το φλιπερακι,με το μοντεκριστο ετοιμορροπο στο στομα.ποσο χρονων εισαι τωρα,μου λες;τριακοσες χιλιαδες.ο φανης πεντακοσιες.πηγαινε στο μπαρ για πενηνταρακια.ξανα μανα η ιδια ιστορια σκυψιμο μερικες αδικοχαμενες μπαλες και χριστοπαναγιες.πηγαινε να χαλασεις πενηνταρακια σε κανεναν,στο μπαρ τελιωσαν.εφτακοσιες χιλιαδες κι ανεβαινει.ολα τα φωτα τωρα αναμεννα τα ματια γουρλομενα λαμπιριζουν.πιασαμε το εκατομμυριο.και συνεχιζουμε.μα τωρα χορευουμε κιολας,στα διαλειμματα.Η στα διαλειμματα παιζουμε;μαλλον οχι,αφου με παρατησες στην πιστα μολις σου δωσε ο φανης το κερματα.τωρα χορευες prodigy.ποσο χρονων εισαι;οι ιδιες 5 κινισεις που μου μαθαινες μικρη,ακου το ρυθμο ταπ ταπ ταπ,πατας σωστα,ροκενρολα παντως καιρου.τωρα χοροπηδας πιο ψηλα απ'ολους,και εισαι ο μονος που χοροπηδα και ξανα με μικρα ηπδηματακια πισω στο φλιπερ.με αφηνεις με τον οργισμενο βαλκανιο.να κανω ενα κολπο στην κοπελα με την φουστα ,με πιανει και μου λεει.τι να σου πω του λεω γυρνας κι εσυ ρε πατερα και αρχιζεις τις κινησεις σου στο Organ donor οπως να ναι μου λες παει κι εγω γελαω

The Ilford Chronics:its showtime

εκθεση Α/Μ αναλογικης φωτογραφιας στο νοσοτρος(μεχρι 30/4)

pariegypaistra

Πεντεξι των τριαντα και μια λαμπαδα των ογδοντα

Τα μανουαλια.Ο καθεις που βρέθηκε εκεινη τη μερα σε κεινο το ξωκλησι γνωριζε πως τα μανουάλια αργα η γρηγορα επρεπε να βγουν εξω καθως η νυχτα θα επεφτε αγρια και χωρις φεγγαρι.Αυτο που δεν γνωριζαν ηταν η καταιγιδα,βυθισμενοι στην τσικνα και τα καπνα .Λιγα μετρα διπλα απο το σημειο οπου πριν απο καποια χρονια μια ιδια νυχτα μαθαμε τη λεξη τρουμπα,χασαμε δεντρα και ενα αμαξι μα πανω απ τις πετρες παραλια, κατι αρχισε να συμβαινει σ αυτη την αλλοπροσαλη συναθροιση με τα βιολια και τους τζουραδες και τις λυρες,τα ουκουλελε ,τα καζου και τις μελλοντικες. Ποτε δε καταλαβαμε πως μαθευτηκε και βρεθηκανε ολοι αυτοι απα στα βουνα,μα ηταν οσοι επρεπε.Και το κυριως,το κρασι ηταν χειροποιητο,αυτο βοηθησε πολυ δε λεω,η φαση ηταν βερεσε βλεπεις σοδεια του ποτε απο τον κηπο μας και αλμυρα μεσα.
Μες την καμαρα,το κελι,λιγο πιο ενοχικα,αδιακοπα ρασκια και λουλουκοι και ψαρονεφρια μεσα κι οξω απ τη θρακα.Φερε πεντεξι των τριαντα και μια λαμπαδα των ογδοντα.Λιγο οι ιστοριες απ' το Δαφνι λιγο που κεινο το αυγο καθαριστηκε σαν τον Δαιμονισμενο Αγγελο μα δε φαγωθηκε ποτε και ο ψηστης ξεφυγε κι αρχισε να ζαλει περιεργα με κεινο το φακο που φοραγε κορδελα στο κεφαλι του,κατι κι εμεις που καλα,αυγα μας καθαριζανε,καπως ολοι συμφωνησαμε και μπηκαν και τα θαλασσινα στο παιχνιδι.Μοιαζει και με τον Τιγρη και με τον Δρακο και σε τετοιες περιπτωσεις ενα τουλαχιστον μαχαιρι οφειλει να κοβει,το να εναλλασεις δυο τρια που δεν κοβουν δε βοηθα καθολου φιλε το τσοπ σουει.
Δεν εχω δοκιμασει ποτε.Να δοκιμασω.Ευχαριστω.Θελει κανεις σμερνα;Εννοειται.Και διαμαρτυριες στο στομαχι και το κεφαλι τι να κανω μπηκα μεσα ωχ ηταν ο τυπος αυτος που συναντας συνεχεια παντου εχει πλακα αυτο αλλα οχι τωρα γιατι εχεις γινει φεσι αλλα πως βρεθηκε και εκει τελοσπαντων η ιστορια συνεχιζεται οχι οπως θα θελαμε με πολλες επαναληψεις του τυπου τα δαχτυλα μου βρωμανε σμερνα μα αυτο που δεν πιστευαμε ηταν οτι τα δαχτυλα δεν αναποκρινοντουσαν και πως θες να παιξεις ετσι μωρη το κει πανω στις εκκλησιας τις αψηλες καμαρες και μετα καπου το καταλαβα κανω να φυγω καπως ντραπηκα μπαμ και κατω βατα παλι πανω αγωνια και τωρα βρηκε και αστραφτει παλι μεσα ολοι μεσα αποπνιχτηκα εξω λοιπον τα μανουαλλια σβησαν μα αστραφτει ο πουστης καργα αντε φυγε με καναν αγνωστο να σε βασταει στο μονοπατι κι αν γυρισεις και δεις πως ειν' γνωστος κανε οτι δεν τον ειδες.